Podżeganie - do czynu zabronionego nakłanianie

Jedną z form udziału w przestępstwie jest podżeganie,
czyli do czynu zabronionego nakłanianie.
Jest to pojęcie znacznie szersze niż „namawianie",

niekonieczne jest zatem żadnych słów wypowiadanie.

Gdy ktoś do czynu nakłania niepoczytalnego,

podżega mimo braku winy sprawcy głównego.

Podżegacz musi umyślny zamiar bezpośredni mieć,

więc nakłonienia i popełnienia czynu musi chcieć.

Osoby z zamiarem popełnienia czynu nakłanianie

nie może zostać uznane za podżeganie.

Nakłaniający może mieć jednak do czynienia 

z nieudolnym usiłowaniem nakłonienia,

gdy nie wiedział, że nakłaniany chciał czyn popełnić

jeszcze zanim nakłaniający zdążył plan swój spełnić.

A gdy świadomie istniejący zamiar podtrzymuje,

to pomocnictwo psychiczne sprawcy następuje.

Indywidualnych osób podżeganie dotyczy,

więc nieograniczonej grupy osób się to nie tyczy.

Do tłumu się zwracanie to nie podżegnie,

lecz publiczne do popełnienia przestępstwa nawoływanie.

Podżegacz niezależnie od sprawcy odpowiada,

bo akcesoryjność odpowiedzialności tu odpada.

Nie bierze winy za eksces nakłanianego,

czyli za dodatkowy „wybryk" podżeganego.

Gdy nakłanianemu „nie wyszło" czynu dokonanie,
to podżegacz odpowie jak za usiłowanie.

Kiedy czynu nawet nie usiłowano dokonać,

sąd może złagodzenie kary zastosować.

Może także odstąpić od jej wymierzenia,

gdy podżeganie nie miało większego znaczenia.

Skutecznego czynnego żalu przejawienie,

powodujące popełnienia czynu zapobieżenie,

skutkuje tym, że podżegacz nie odpowiada,

bo sumienie na czas do rozumu mu przepowiada.

Jeśli czynny żal nie powstrzymał podżeganego,

podżegacz może żądać wymiaru kary niższego.

Pamiętaj, by podżegaczy jak ognia unikać

i do podświadomości swojej nie dać im przenikać!

Podstawa prawna:
* Kodeks karny z 6 VI 1997r. (Dz.U. z 2018r., poz. 1600)

- art. 18 § 2
- art. 255 (publiczne nawoływanie do popełnienia przestępstwa)
* Kodeks wykroczeń z 20 V 1971r. (Dz.U. z 2018r., poz. 618)
- art. 12 i 14